شنبلیله و کاربردهای آن
شنبلیله گیاهی است به ارتفاع ۵۰ سانتیمتر ، با ریشه های قوی در خاک قرار دارد . این گیاه امروزه بیشتر در آسیای مرکزی کاشت می شود.
تاریخچه
شنبلیله بومی بخش‌های جنوبی اروپا و غربی آسیا است و طبق نظر برخی کارشناس‌ها و محقق‌ها، این گیاه در آغاز بومی ایران بوده است و سپس به سایر نواحی منتقل شد.
این گیاه به طور گسترده‌ای در هند، چین، آفریقا، الجزایر، عربستان صعودی، پاکستان، مصر، ترکیه، اکراین، اسپانیا و ایتالیا پرورش داده می‌شود.
توزیع گسترده کشت این گیاه در دنیا، از مشخصه‌ی انطباق آن با شرایط آب وهوایی و محیط‌های رشد گوناگون است؛ ممکن است که شب‌های سردتر بر محتوای ساپوژنین (ساپونین‌های استروئیدی) دانه آناثر مفید داشته باشد. در کتب سنتی به اسم حلبه معروف می‌باشد.
در فرانسه به آن Trigonelle می‌گویند. نام این گیاه از کلمه یونانی Trigonou ، به معنای مثلث، به دلیل مثلثی بودن شکل برگچه‌ها و “foenum-graecum” به معنای “hay Greek “یا علف یونانی به دلیل کاربردهای فراوان آن در یونان باستان،گرفته شده است.
موارد استفاده
برگهای شملیز به صورت تازه و خشک و همچنین تخم آن به صورت کامل و یا آسیاب شده مورد استفاده قرار می گیرد.
شنبلیله به صورت ادویه مزه تلخی دارد و بسیار کم حالت آردی داشته و آبدار نیست و از نظر اسانس کامل و عطری ضعیف می باشد.
در این گیاه تا کنون ۴۰ جزء تشکیل دهنده شناسایی شده که از این موارد می توان الکل و لاکتن را نام برد. شنبلیله جزء اصلی ادویه کاری هندی می باشد .
fenugreek leaves
چگونه مزه تلخی شنبلیله را بگیریم؟
در ایران برگ های شملیز به صورت تازه و خشک به وفور استفاده می شود. با سرخ کردن ملایم و کم قبل از خرد کردن این گیاه میتوان به آن طعم و بوی خوبی داد و تلخی آن را از بین برد . به صورت خام استفاده نشود که مزه ای ندارد.
موارد درمانی
شنبلیله از نظر درمانی ریشه قدیمی دارد و برای گر گرفتگی عروق مورد استفاده درمانی قرار میگیرد. تخم شنبلیله برای کم کردن قند خون و کلسترول مورد نیز مصرف می شود.
خواص شنبلیله
امیدورایم که از این مطلب استفاده کافی را برده باشید.
.svg)
دیدگاه شما